duumviratus
Latin edit
Etymology edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /du.um.u̯iˈraː.tus/, [d̪uʊmu̯ɪˈräːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /du.um.viˈra.tus/, [d̪uːmviˈräːt̪us]
Noun edit
duumvirātus m (genitive duumvirātūs); fourth declension
- duumvirate (rank or office of a duumvir)
Declension edit
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | duumvirātus | duumvirātūs |
Genitive | duumvirātūs | duumvirātuum |
Dative | duumvirātuī | duumvirātibus |
Accusative | duumvirātum | duumvirātūs |
Ablative | duumvirātū | duumvirātibus |
Vocative | duumvirātus | duumvirātūs |
Descendants edit
- Russian: дуумвират (duumvirat)
References edit
- “duumviratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- duumviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.