dystych

Polish

Etymology

Borrowed from Latin distichon, from Ancient Greek δίστιχον (dístikhon).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdɨs.tɨx/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɨstɨx
• Syllabification: dys‧tych

Noun

dystych m inan

1. (poetry, prosody) couplet, distich (two line stanza making complete sense)

   Synonym: dwuwiersz

Declension

Declension of dystych

	singular	plural
nominative	dystych	dystychy
genitive	dystychu	dystychów
dative	dystychowi	dystychom
accusative	dystych	dystychy
instrumental	dystychem	dystychami
locative	dystychu	dystychach
vocative	dystychu	dystychy

Derived terms

adjective

• dystychiczny

 

Further reading

• dystych in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dystych in Polish dictionaries at PWN