See also: escatimá

Catalan

edit

Verb

edit

escatima

  1. inflection of escatimar:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative

Galician

edit

Etymology 1

edit

Unknown. From Old Galician-Portuguese escatima (13th century). The Germanic etymology proposed by Coromines[1] is unsustainable, according to Ramón Lorenzo.

Alternative forms

edit

Pronunciation

edit

Noun

edit

escatima f (plural escatimas)

  1. (dated) trickery; offense
    Synonyms: deosto, engano
    • 1319, Tórculo Edicións, II, edited by M. Romaní Martínez, La colección diplomática de Santa María de Oseira, Santiago, page 42:
      non he myna voontade de façer escatima nen torto a o moesteiro de sancta Maria d'Osseira
      it is not my will to make trickery nor tort to he monastery of Saint Mary of Oseira
edit

References

edit
  • Ernesto González Seoane, María Álvarez de la Granja, Ana Isabel Boullón Agrelo (20062022) “escatima”, in Dicionario de Dicionarios do galego medieval (in Galician), Santiago de Compostela: ILG
  • Xavier Varela Barreiro, Xavier Gómez Guinovart (20062018) “escatima”, in Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval (in Galician), Santiago de Compostela: ILG
  • escatima” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
  • escatima” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.
  1. ^ Joan Coromines, José A. Pascual (1983–1991) “escatimar”, in Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico (in Spanish), Madrid: Gredos

Etymology 2

edit

Verb

edit

escatima

  1. inflection of escatimar:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative

Spanish

edit

Verb

edit

escatima

  1. inflection of escatimar:
    1. third-person singular present indicative
    2. second-person singular imperative