eseteim
Hungarian edit
Etymology edit
eset + -eim (possessive suffix)
Pronunciation edit
Noun edit
eseteim
- first-person singular multiple-possession possessive of eset
Declension edit
| Inflection (stem in -e-, front unrounded harmony) | ||
|---|---|---|
| singular | plural | |
| nominative | — | eseteim |
| accusative | — | eseteimet |
| dative | — | eseteimnek |
| instrumental | — | eseteimmel |
| causal-final | — | eseteimért |
| translative | — | eseteimmé |
| terminative | — | eseteimig |
| essive-formal | — | eseteimként |
| essive-modal | — | eseteimül |
| inessive | — | eseteimben |
| superessive | — | eseteimen |
| adessive | — | eseteimnél |
| illative | — | eseteimbe |
| sublative | — | eseteimre |
| allative | — | eseteimhez |
| elative | — | eseteimből |
| delative | — | eseteimről |
| ablative | — | eseteimtől |
| non-attributive possessive - singular |
— | eseteimé |
| non-attributive possessive - plural |
— | eseteiméi |