fultus
Latin edit
Etymology edit
Earlier fulctus. Perfect passive participle of fulciō.
Participle edit
fultus (feminine fulta, neuter fultum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | fultus | fulta | fultum | fultī | fultae | fulta | |
Genitive | fultī | fultae | fultī | fultōrum | fultārum | fultōrum | |
Dative | fultō | fultō | fultīs | ||||
Accusative | fultum | fultam | fultum | fultōs | fultās | fulta | |
Ablative | fultō | fultā | fultō | fultīs | |||
Vocative | fulte | fulta | fultum | fultī | fultae | fulta |
Derived terms edit
Descendants edit
References edit
- “fultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fultus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- fultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.