furtificus
Latin edit
Etymology edit
Derived from Latin fūr (“thief”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /fuːrˈti.fi.kus/, [fuːrˈt̪ɪfɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /furˈti.fi.kus/, [furˈt̪iːfikus]
Adjective edit
fūrtificus (feminine fūrtifica, neuter fūrtificum); first/second-declension adjective
- thievish
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | fūrtificus | fūrtifica | fūrtificum | fūrtificī | fūrtificae | fūrtifica | |
Genitive | fūrtificī | fūrtificae | fūrtificī | fūrtificōrum | fūrtificārum | fūrtificōrum | |
Dative | fūrtificō | fūrtificō | fūrtificīs | ||||
Accusative | fūrtificum | fūrtificam | fūrtificum | fūrtificōs | fūrtificās | fūrtifica | |
Ablative | fūrtificō | fūrtificā | fūrtificō | fūrtificīs | |||
Vocative | fūrtifice | fūrtifica | fūrtificum | fūrtificī | fūrtificae | fūrtifica |
References edit
- “furtificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- furtificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.