ignitus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of igniō.
Participle edit
ignītus (feminine ignīta, neuter ignītum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | ignītus | ignīta | ignītum | ignītī | ignītae | ignīta | |
Genitive | ignītī | ignītae | ignītī | ignītōrum | ignītārum | ignītōrum | |
Dative | ignītō | ignītō | ignītīs | ||||
Accusative | ignītum | ignītam | ignītum | ignītōs | ignītās | ignīta | |
Ablative | ignītō | ignītā | ignītō | ignītīs | |||
Vocative | ignīte | ignīta | ignītum | ignītī | ignītae | ignīta |
Descendants edit
References edit
- “ignitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- ignitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.