implacatus
Latin edit
Etymology edit
in- (“un-”) + plācātus (“satisfied”)
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /im.plaːˈkaː.tus/, [ɪmpɫ̪äːˈkäːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /im.plaˈka.tus/, [impläˈkäːt̪us]
Adjective edit
implācātus (feminine implācāta, neuter implācātum); first/second-declension adjective
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | implācātus | implācāta | implācātum | implācātī | implācātae | implācāta | |
Genitive | implācātī | implācātae | implācātī | implācātōrum | implācātārum | implācātōrum | |
Dative | implācātō | implācātō | implācātīs | ||||
Accusative | implācātum | implācātam | implācātum | implācātōs | implācātās | implācāta | |
Ablative | implācātō | implācātā | implācātō | implācātīs | |||
Vocative | implācāte | implācāta | implācātum | implācātī | implācātae | implācāta |
References edit
- “implacatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “implacatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers