inanitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of ināniō
Participle
editinānītus (feminine inānīta, neuter inānītum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | inānītus | inānīta | inānītum | inānītī | inānītae | inānīta | |
Genitive | inānītī | inānītae | inānītī | inānītōrum | inānītārum | inānītōrum | |
Dative | inānītō | inānītō | inānītīs | ||||
Accusative | inānītum | inānītam | inānītum | inānītōs | inānītās | inānīta | |
Ablative | inānītō | inānītā | inānītō | inānītīs | |||
Vocative | inānīte | inānīta | inānītum | inānītī | inānītae | inānīta |
References
edit- “inanitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press