inhonoratus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of inhonōrō.
Participle
editinhonōrātus (feminine inhonōrāta, neuter inhonōrātum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | inhonōrātus | inhonōrāta | inhonōrātum | inhonōrātī | inhonōrātae | inhonōrāta | |
Genitive | inhonōrātī | inhonōrātae | inhonōrātī | inhonōrātōrum | inhonōrātārum | inhonōrātōrum | |
Dative | inhonōrātō | inhonōrātō | inhonōrātīs | ||||
Accusative | inhonōrātum | inhonōrātam | inhonōrātum | inhonōrātōs | inhonōrātās | inhonōrāta | |
Ablative | inhonōrātō | inhonōrātā | inhonōrātō | inhonōrātīs | |||
Vocative | inhonōrāte | inhonōrāta | inhonōrātum | inhonōrātī | inhonōrātae | inhonōrāta |
References
edit- “inhonoratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inhonoratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inhonoratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.