inoratus
Latin edit
Etymology edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /i.noːˈraː.tus/, [ɪnoːˈräːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /i.noˈra.tus/, [inoˈräːt̪us]
Adjective edit
inōrātus (feminine inōrāta, neuter inōrātum); first/second-declension adjective
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | inōrātus | inōrāta | inōrātum | inōrātī | inōrātae | inōrāta | |
Genitive | inōrātī | inōrātae | inōrātī | inōrātōrum | inōrātārum | inōrātōrum | |
Dative | inōrātō | inōrātō | inōrātīs | ||||
Accusative | inōrātum | inōrātam | inōrātum | inōrātōs | inōrātās | inōrāta | |
Ablative | inōrātō | inōrātā | inōrātō | inōrātīs | |||
Vocative | inōrāte | inōrāta | inōrātum | inōrātī | inōrātae | inōrāta |
References edit
- “inoratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inoratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inoratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.