instrui

See also: instruí

Esperanto

Etymology

From Latin īnstruō. Cognate of English instruct.

Pronunciation

• IPA^(key): [insˈtrui]

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ui
• Hyphenation: ins‧tru‧i

Verb

instrui (present instruas, past instruis, future instruos, conditional instruus, volitive instruu)

1. (transitive) to inform, instruct, teach, train
   • 1907, L. L. Zamenhof, El la Biblio, PSALMO XXVII.‎^[1]:

     Instruu al mi, Dio, Vian vojon kaj konduku min sur ĝusta irejo, spite miajn malamikojn.

     Teach me thy way, O Lord, and lead me in a plain path, because of mine enemies.

Conjugation

Conjugation of instrui present past future singular plural singular plural singular plural tense instruas instruis instruos active participle instruanta instruantaj instruinta instruintaj instruonta instruontaj acc. instruantan instruantajn instruintan instruintajn instruontan instruontajn passive participle instruata instruataj instruita instruitaj instruota instruotaj acc. instruatan instruatajn instruitan instruitajn instruotan instruotajn nominal active participle instruanto instruantoj instruinto instruintoj instruonto instruontoj acc. instruanton instruantojn instruinton instruintojn instruonton instruontojn nominal passive participle instruato instruatoj instruito instruitoj instruoto instruotoj acc. instruaton instruatojn instruiton instruitojn instruoton instruotojn adverbial active participle instruante instruinte instruonte adverbial passive participle instruate instruite instruote infinitive instrui imperative instruu conditional instruus

Derived terms

• instrua (“instructional”)
• instruado (“education”)
• instruanto (“teacher”)
• instruejo (“school”)
• instruiĝi (“to become educated”)
• instruisto (“instructor”)
• instruita (“erudite”)
• instruiteco (“knowledge”)
• instruitulo (“scholar”)
• meminstruito (“autodidact”)
• moralinstruo (“moral”)
• priinstrua (“didactic”)
• rekrutinstruisto (“drill instructor”)

 

Latin

Verb

īnstruī

1. present passive infinitive of īnstruō

References

• instrui in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)

Portuguese

Verb

instrui

1. inflection of instruir:
   1. third-person singular present indicative
   2. second-person singular imperative

Romanian

Etymology

Borrowed from French instruire, from Latin instruere.

Verb

a instrui (third-person singular present instruiește, past participle instruit) 4th conj.

1. to instruct

Conjugation

    conjugation of instrui (fourth conjugation, -esc- infix)

infinitive			a instrui
gerund			instruind
past participle			instruit
number		singular			plural
person		1st person	2nd person	3rd person	1st person	2nd person	3rd person
indicative		eu	tu	el/ea	noi	voi	ei/ele
	present	instruiesc	instruiești	instruiește	instruim	instruiți	instruiesc
	imperfect	instruiam	instruiai	instruia	instruiam	instruiați	instruiau
	simple perfect	instruii	instruiși	instrui	instruirăm	instruirăți	instruiră
	pluperfect	instruisem	instruiseși	instruise	instruiserăm	instruiserăți	instruiseră
subjunctive		eu	tu	el/ea	noi	voi	ei/ele
	present	să instruiesc	să instruiești	să instruiască	să instruim	să instruiți	să instruiască
imperative		—	tu	—	—	voi	—
	affirmative		instruiește			instruiți
	negative		nu instrui			nu instruiți