kæpa

Icelandic

Attested since the 17th century. From Proto-Germanic *kōpijǭ, derived from kópur (“young seal”). See kæpa (2).

kæpa (weak verb, third-person singular past indicative kæpti, supine kæpt)

kæpa — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að kæpa
supine (sagnbót)		kæpt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		kæpandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég kæpi	við kæpum	present (nútíð)	ég kæpi	við kæpum
	þú kæpir	þið kæpið		þú kæpir	þið kæpið
	hann, hún, það kæpir	þeir, þær, þau kæpa		hann, hún, það kæpi	þeir, þær, þau kæpi

past (þátíð)	ég kæpti	við kæptum	past (þátíð)	ég kæpti	við kæptum
	þú kæptir	þið kæptuð		þú kæptir	þið kæptuð
	hann, hún, það kæpti	þeir, þær, þau kæptu		hann, hún, það kæpti	þeir, þær, þau kæptu

imperative (boðháttur)	kæp (þú)	kæpið (þið)
	kæptu	kæpiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Attested since the 18th century. From Proto-Germanic *kōpijaną, derived from kópur (“young seal”). See kæpa (1).

kæpa f (genitive singular kæpu, nominative plural kæpur)

declension of kæpa

	indefinite	definite	indefinite	definite
f-w1	singular		plural
nominative	kæpa	kæpan	kæpur	kæpurnar
accusative	kæpu	kæpuna	kæpur	kæpurnar
dative	kæpu	kæpunni	kæpum	kæpunum
genitive	kæpu	kæpunnar	kæpa/kæpna	kæpanna/kæpnanna

Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)