konunger

Old Swedish

Alternative forms

• ᚴᚮᚿᚢᚿᚵᚽᚱ (Runic)

Etymology

From Old Norse konungr, from Proto-Germanic *kuningaz.

Noun

konunger m

1. King

Declension

  Declension of konunger (strong a-stem)

masculine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	konunger	konungrin	konungar	konunganir, konunganer
accusative	konung	konungin	konunga	konungana
dative	konungi, konunge	konunginum, konungenom	konungum, konungom	konungumin, konungomen
genitive	konungs	konungsins	konunga	konunganna