mendicabundus
Latin edit
Etymology edit
mendīcō (“beg, ask alms”) + -bundus
Adjective edit
mendīcābundus (feminine mendīcābunda, neuter mendīcābundum); first/second-declension adjective
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | mendīcābundus | mendīcābunda | mendīcābundum | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābunda | |
Genitive | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābundī | mendīcābundōrum | mendīcābundārum | mendīcābundōrum | |
Dative | mendīcābundō | mendīcābundō | mendīcābundīs | ||||
Accusative | mendīcābundum | mendīcābundam | mendīcābundum | mendīcābundōs | mendīcābundās | mendīcābunda | |
Ablative | mendīcābundō | mendīcābundā | mendīcābundō | mendīcābundīs | |||
Vocative | mendīcābunde | mendīcābunda | mendīcābundum | mendīcābundī | mendīcābundae | mendīcābunda |
References edit
- “mendicabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- mendicabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.