praelocutio
Latin edit
Etymology edit
From prae- (“pre-”) + locūtiō (“phrase, expression”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /prae̯.loˈkuː.ti.oː/, [präe̯ɫ̪ɔˈkuːt̪ioː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /pre.loˈkut.t͡si.o/, [preloˈkut̪ː͡s̪io]
Noun edit
praelocūtiō f (genitive praelocūtiōnis); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | praelocūtiō | praelocūtiōnēs |
Genitive | praelocūtiōnis | praelocūtiōnum |
Dative | praelocūtiōnī | praelocūtiōnibus |
Accusative | praelocūtiōnem | praelocūtiōnēs |
Ablative | praelocūtiōne | praelocūtiōnibus |
Vocative | praelocūtiō | praelocūtiōnēs |
Descendants edit
English: prelocution
References edit
- “praelocutio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praelocutio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- praelocutio in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016