Latin

edit

Pronunciation

edit

Etymology 1

edit

Neuter substantive of propitiātōrius.

Noun

edit

propitiātōrium n (genitive propitiātōriī or propitiātōrī); second declension

  1. (Ecclesiastical Latin):
    1. a means of reconciliation, an atonement, propitiation
    2. a place of atonement
Declension
edit

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative propitiātōrium propitiātōria
Genitive propitiātōriī
propitiātōrī1
propitiātōriōrum
Dative propitiātōriō propitiātōriīs
Accusative propitiātōrium propitiātōria
Ablative propitiātōriō propitiātōriīs
Vocative propitiātōrium propitiātōria

1Found in older Latin (until the Augustan Age).

Descendants
edit
  • English: propitiatory

Etymology 2

edit

Declined forms of propitiātōrius.

Adjective

edit

propitiātōrium

  1. inflection of propitiātōrius:
    1. nominative/accusative/vocative neuter singular
    2. accusative masculine singular

References

edit