propitiatorium
Latin edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /pro.pi.ti.aːˈtoː.ri.um/, [prɔpɪt̪iäːˈt̪oːriʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /pro.pit.t͡si.aˈto.ri.um/, [propit̪ː͡s̪iäˈt̪ɔːrium]
Etymology 1 edit
Neuter substantive of propitiātōrius.
Noun edit
propitiātōrium n (genitive propitiātōriī or propitiātōrī); second declension
- (Ecclesiastical Latin):
- a means of reconciliation, an atonement, propitiation
- a place of atonement
Declension edit
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | propitiātōrium | propitiātōria |
Genitive | propitiātōriī propitiātōrī1 |
propitiātōriōrum |
Dative | propitiātōriō | propitiātōriīs |
Accusative | propitiātōrium | propitiātōria |
Ablative | propitiātōriō | propitiātōriīs |
Vocative | propitiātōrium | propitiātōria |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants edit
- English: propitiatory
Etymology 2 edit
Declined forms of propitiātōrius.
Adjective edit
propitiātōrium
- inflection of propitiātōrius:
References edit
- propitiatorium in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)