ríkja

Icelandic

Etymology

From Old Norse ríkja (whence also > Middle English riken (“to reign”)), from Proto-Germanic *rīkijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈriːca/

  Rhymes: -iːca

Verb

ríkja (weak verb, third-person singular past indicative ríkti, supine ríkt)

1. to reign (exercise sovereign power)
2. to reign (be a dominant quality of a place or situation)

Conjugation

ríkja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að ríkja
supine (sagnbót)		ríkt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ríkjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ríki	við ríkjum	present (nútíð)	ég ríki	við ríkjum
	þú ríkir	þið ríkið		þú ríkir	þið ríkið
	hann, hún, það ríkir	þeir, þær, þau ríkja		hann, hún, það ríki	þeir, þær, þau ríki
past (þátíð)	ég ríkti	við ríktum	past (þátíð)	ég ríkti	við ríktum
	þú ríktir	þið ríktuð		þú ríktir	þið ríktuð
	hann, hún, það ríkti	þeir, þær, þau ríktu		hann, hún, það ríkti	þeir, þær, þau ríktu
imperative (boðháttur)	rík (þú)	ríkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	ríktu	ríkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.