rzygacz

Polish

rzygacz

Etymology

From rzygać (“to vomit, puke”) +‎ -acz.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʐɨ.ɡat͡ʂ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɨɡat͡ʂ
• Syllabification: rzy‧gacz

Noun

rzygacz m animal

1. gargoyle

   Synonyms: gargulec, garłacz, pluwacz, plwacz

Declension

Declension of rzygacz

	singular	plural
nominative	rzygacz	rzygacze
genitive	rzygacza	rzygaczy/rzygaczów
dative	rzygaczowi	rzygaczom
accusative	rzygacz	rzygacze
instrumental	rzygaczem	rzygaczami
locative	rzygaczu	rzygaczach
vocative	rzygaczu	rzygacze

Noun

rzygacz m pers (female equivalent rzygaczka)

1. (colloquial) vomiter, puker (someone who vomits or pukes)

Declension

Declension of rzygacz

	singular	plural
nominative	rzygacz	rzygacze
genitive	rzygacza	rzygaczy
dative	rzygaczowi	rzygaczom
accusative	rzygacza	rzygaczy
instrumental	rzygaczem	rzygaczami
locative	rzygaczu	rzygaczach
vocative	rzygaczu	rzygacze

Further reading

• rzygacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• rzygacz in Polish dictionaries at PWN