scii

Esperanto

Etymology

From Latin scīre. Compare Italian scire, Romanian ști.

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈst͡sii]

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ii
• Hyphenation: sci‧i

Verb

scii (present scias, past sciis, future scios, conditional scius, volitive sciu)

1. (transitive) to know (ex. a fact)

   Mi ne scias la respondon. ― I do not know the answer.

Conjugation

Conjugation of scii

		present		past		future
		singular	plural	singular	plural	singular	plural
tense		scias		sciis		scios
active participle		scianta	sciantaj	sciinta	sciintaj	scionta	sciontaj
	acc.	sciantan	sciantajn	sciintan	sciintajn	sciontan	sciontajn
passive participle		sciata	sciataj	sciita	sciitaj	sciota	sciotaj
	acc.	sciatan	sciatajn	sciitan	sciitajn	sciotan	sciotajn
nominal active participle		scianto	sciantoj	sciinto	sciintoj	scionto	sciontoj
	acc.	scianton	sciantojn	sciinton	sciintojn	scionton	sciontojn
nominal passive participle		sciato	sciatoj	sciito	sciitoj	scioto	sciotoj
	acc.	sciaton	sciatojn	sciiton	sciitojn	scioton	sciotojn
adverbial active participle		sciante		sciinte		scionte
adverbial passive participle		sciate		sciite		sciote

infinitive		scii						imperative		sciu						conditional		scius

Derived terms

• sciiĝi

See also

• koni (“to be acquainted with, to know of”)

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): ^*/ˈʃi.i/
• Rhymes: -ii
• Hyphenation: scì‧i

Verb

scii

1. inflection of sciare:
   1. second-person singular present indicative
   2. first/second/third-person singular present subjunctive
   3. third-person singular imperative

Anagrams

• -isci

Latin

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /ˈski.iː/, [ˈs̠kiː]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /ˈʃi.i/, [ˈʃiːi]

Adjective

sciī

1. inflection of scius:
   1. nominative/vocative masculine plural
   2. genitive masculine/neuter singular