spurcatus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of spurcō.
Participle edit
spurcātus (feminine spurcāta, neuter spurcātum, superlative spurcātissimus); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | spurcātus | spurcāta | spurcātum | spurcātī | spurcātae | spurcāta | |
Genitive | spurcātī | spurcātae | spurcātī | spurcātōrum | spurcātārum | spurcātōrum | |
Dative | spurcātō | spurcātō | spurcātīs | ||||
Accusative | spurcātum | spurcātam | spurcātum | spurcātōs | spurcātās | spurcāta | |
Ablative | spurcātō | spurcātā | spurcātō | spurcātīs | |||
Vocative | spurcāte | spurcāta | spurcātum | spurcātī | spurcātae | spurcāta |
Descendants edit
References edit
- “spurcatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers