suður

See also: sudur

Faroese

Etymology

From Old Norse suðr, from Proto-Germanic *sunþrą.

Noun

suður n (genitive singular suðurs, uncountable)

1. south

Declension

n13s	Singular
	Indefinite	Definite
Nominative	suður	suðrið
Accusative	suður	suðrið
Dative	suðri	suðrinum
Genitive	suðurs	suðursins

See also

• (compass points)

útnyrðingur	norður	landnyrðingur
vestur		eystur
útsynningur	suður	landsynningur

Icelandic

Etymology

From Old Norse suðr, from Proto-Germanic *sunþrą.

Pronunciation

• Rhymes: -ʏːðʏr

Noun

suður n (genitive singular suðurs, no plural)

1. south

Declension

declension of suður

n-s	singular
	indefinite	definite
nominative	suður	suðrið
accusative	suður	suðrið
dative	suðri	suðrinu
genitive	suðurs	suðursins

Adverb

suður (comparative sunnar, superlative syðst)

1. south

See also

• (compass points)

norðvestur	norður	norðaustur
vestur		austur
suðvestur	suður	suðaustur