tíma

See also: Appendix:Variations of "tima"

Icelandic

Etymology 1

Verb

tíma (weak verb, third-person singular past indicative tímdi, supine tímt)

1. Used in set phrases

Conjugation

tíma — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að tíma
supine (sagnbót)		tímt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		tímandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég tími	við tímum	present (nútíð)	ég tími	við tímum
	þú tímir	þið tímið		þú tímir	þið tímið
	hann, hún, það tímir	þeir, þær, þau tíma		hann, hún, það tími	þeir, þær, þau tími
past (þátíð)	ég tímdi	við tímdum	past (þátíð)	ég tímdi	við tímdum
	þú tímdir	þið tímduð		þú tímdir	þið tímduð
	hann, hún, það tímdi	þeir, þær, þau tímdu		hann, hún, það tímdi	þeir, þær, þau tímdu
imperative (boðháttur)	tím (þú)	tímið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	tímdu	tímiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Etymology 2

Noun

tíma

1. inflection of tími:
   1. indefinite accusative
   2. indefinite dative singular
   3. indefinite genitive

Old Norse

Noun

tíma

1. inflection of tími:
   1. accusative/dative/genitive singular
   2. accusative/genitive plural