tiinu
Finnish edit
Etymology edit
From Swedish tina, from Middle Low German tīne, from Latin tīna.
Pronunciation edit
Noun edit
tiinu
Declension edit
Inflection of tiinu (Kotus type 1/valo, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | tiinu | tiinut | ||
genitive | tiinun | tiinujen | ||
partitive | tiinua | tiinuja | ||
illative | tiinuun | tiinuihin | ||
singular | plural | |||
nominative | tiinu | tiinut | ||
accusative | nom. | tiinu | tiinut | |
gen. | tiinun | |||
genitive | tiinun | tiinujen | ||
partitive | tiinua | tiinuja | ||
inessive | tiinussa | tiinuissa | ||
elative | tiinusta | tiinuista | ||
illative | tiinuun | tiinuihin | ||
adessive | tiinulla | tiinuilla | ||
ablative | tiinulta | tiinuilta | ||
allative | tiinulle | tiinuille | ||
essive | tiinuna | tiinuina | ||
translative | tiinuksi | tiinuiksi | ||
abessive | tiinutta | tiinuitta | ||
instructive | — | tiinuin | ||
comitative | See the possessive forms below. |
Derived terms edit
compounds
Further reading edit
- “tiinu”, in Kielitoimiston sanakirja [Dictionary of Contemporary Finnish][1] (in Finnish) (online dictionary, continuously updated), Kotimaisten kielten keskuksen verkkojulkaisuja 35, Helsinki: Kotimaisten kielten tutkimuskeskus (Institute for the Languages of Finland), 2004–, retrieved 2023-07-03