wymijacz

Polish

Etymology

From wymijać +‎ -acz. First attested in 1882.

Pronunciation

• IPA^(key): /vɨˈmi.jat͡ʂ/
• Rhymes: -ijat͡ʂ
• Syllabification: wy‧mi‧jacz

Noun

wymijacz m pers

1. (colloquial) avoider; dodger (person who avoids something and thereby avoids contact with it)

Declension

Declension of wymijacz

	singular	plural
nominative	wymijacz	wymijacze
genitive	wymijacza	wymijaczy
dative	wymijaczowi	wymijaczom
accusative	wymijacza	wymijaczy
instrumental	wymijaczem	wymijaczami
locative	wymijaczu	wymijaczach
vocative	wymijaczu	wymijacze

Noun

wymijacz m inan

1. (colloquial) avoider; dodger (phrase that allows someone to avoid making a clear and unambiguous statement)

Declension

Declension of wymijacz

	singular	plural
nominative	wymijacz	wymijacze
genitive	wymijacza	wymijaczy
dative	wymijaczowi	wymijaczom
accusative	wymijacz	wymijacze
instrumental	wymijaczem	wymijaczami
locative	wymijaczu	wymijaczach
vocative	wymijaczu	wymijacze

Further reading

• wymijacz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• wymijacz in Polish dictionaries at PWN
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “wymijacz”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 7, Warsaw, page 934
• wymijacz in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego