καθομιλουμένη

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.tʰo.mi.luː.mé.nɛː/ → /ka.θo.mi.luˈme.ni/ → /ka.θo.mi.luˈme.ni/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.tʰo.mi.luː.mé.nɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ka.tʰo.mi.luˈme.ne̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ka.θo.mi.luˈme.ni/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ka.θo.mi.luˈme.ni/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ka.θo.mi.luˈme.ni/

Participle

καθομιλουμένη • (kathomilouménē)

1. feminine nominative/vocative singular of καθομιλούμενος (kathomiloúmenos)

Greek

Etymology

Present participle of the middle disposition of Hellenistic Koine Greek καθομιλοῦμαι (kathomiloûmai, “I am used, usual”) sc. language. From καθομιλέω / καθομιλῶ (“win the favour”) < καθ' +‎ ὁμιλώ. As a linguistic term, probably a semantic loan from French langue commune.

Pronunciation

• IPA^(key): /kaθomiluˈmeni/
• Hyphenation: κα‧θο‧μι‧λου‧μέ‧νη

Noun

καθομιλουμένη • (kathomilouméni) f (plural καθομιλούμενες)

1. (linguistics) the standard language spoken by the majority of speakers
2. the standard urban language of everyday life

Declension

Declension of καθομιλουμένη

	singular	plural
nominative	καθομιλουμένη •	καθομιλούμενες •
genitive	καθομιλουμένης •	καθομιλουμένων •
accusative	καθομιλουμένη •	καθομιλούμενες •
vocative	καθομιλουμένη •	καθομιλούμενες •

Synonyms

• κοινόλεκτος f (koinólektos, “common standard language”)

Participle

καθομιλουμένη • (kathomilouméni) (Katharevousa)

1. Nominative and vocative feminine singular form of καθομιλούμενος (kathomiloúmenos).: commonly spoken

See also

• κοινολεκτώ (koinolektó, “I say common, trivial things”)
• κοινολεξία f (koinolexía, “saying trivial things”)