bemoeilijken
Dutch edit
Etymology edit
From moeilijk (“difficult”) + be- -en.
Pronunciation edit
Verb edit
bemoeilijken
- (transitive) to make (more) difficult, to make harder, to hamper, to complicate
- Het onweer bemoeilijkte de reddingsoperatie.
- The thunderstorm made the rescue operation more difficult.
Inflection edit
| Conjugation of bemoeilijken (weak, prefixed) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | bemoeilijken | |||
| past singular | bemoeilijkte | |||
| past participle | bemoeilijkt | |||
| infinitive | bemoeilijken | |||
| gerund | bemoeilijken n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | bemoeilijk | bemoeilijkte | ||
| 2nd person sing. (jij) | bemoeilijkt | bemoeilijkte | ||
| 2nd person sing. (u) | bemoeilijkt | bemoeilijkte | ||
| 2nd person sing. (gij) | bemoeilijkt | bemoeilijkte | ||
| 3rd person singular | bemoeilijkt | bemoeilijkte | ||
| plural | bemoeilijken | bemoeilijkten | ||
| subjunctive sing.1 | bemoeilijke | bemoeilijkte | ||
| subjunctive plur.1 | bemoeilijken | bemoeilijkten | ||
| imperative sing. | bemoeilijk | |||
| imperative plur.1 | bemoeilijkt | |||
| participles | bemoeilijkend | bemoeilijkt | ||
| 1) Archaic. | ||||