See also: conquérir

Catalan edit

Etymology edit

From a Vulgar Latin root *conquerīre, from Latin conquīrere (compare Occitan conquerir, French conquérir, Romanian cuceri).

Pronunciation edit

Verb edit

conquerir (first-person singular present conquereixo, first-person singular preterite conquerí, past participle conquerit)

  1. to conquer
    Synonym: conquistar

Conjugation edit

Derived terms edit

Related terms edit

Further reading edit

Galician edit

Alternative forms edit

Etymology edit

From Old Galician-Portuguese conquerer (13th century, Cantigas de Santa Maria), from Latin conquaerere, from conquīrere, present active infinitive of conquīrō (compare Catalan conquerir, French conquérir, Romanian cuceri).

Pronunciation edit

Verb edit

conquerir

  1. (literary) to conquer
    Synonym: conquistar

Conjugation edit

This verb needs an inflection-table template.

References edit

  • conquerer” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
  • conquer” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
  • conquerir” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
  • conquerir” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.

Occitan edit

Etymology edit

From Old Occitan [Term?] (compare Catalan conquerir), from a Vulgar Latin root *conquerīre, from Latin conquīrere, present active infinitive of conquīrō.

Pronunciation edit

Verb edit

conquerir

  1. to conquer

Conjugation edit

This verb needs an inflection-table template.