conquistar
Aragonese edit
Etymology edit
Possibly from a Vulgar Latin *conquisitāre, present active infinitive of *conquisitō, from Latin conquisitus, past participle of conquīrō.
Pronunciation edit
Verb edit
conquistar
- (transitive) to conquer
Conjugation edit
This entry needs an inflection-table template.
References edit
- Bal Palazios, Santiago (2002) “conquistar”, in Dizionario breu de a luenga aragonesa, Zaragoza, →ISBN
Catalan edit
Etymology edit
Possibly from a Vulgar Latin *conquīsītāre (compare Occitan conquistar, Portuguese and Spanish conquistar, Italian conquistare), from Latin conquīsītus, perfect passive participle of conquīrō. It may alternatively be an old derivative of conquist, from a variant of Old Catalan conquest, the archaic past participle of conquerir.[1]
Pronunciation edit
- IPA(key): (Central) [kuŋ.kisˈta]
- IPA(key): (Balearic) [koŋ.kisˈta]
- IPA(key): (Valencian) [koŋ.kisˈtaɾ]
Verb edit
conquistar (first-person singular present conquisto, first-person singular preterite conquistí, past participle conquistat)
Conjugation edit
Derived terms edit
Related terms edit
References edit
- ^ “conquistar”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading edit
- “conquistar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “conquistar” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “conquistar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Galician edit
Verb edit
conquistar (first-person singular present conquisto, first-person singular preterite conquistei, past participle conquistado)
- (transitive) to conquer
- Synonym: (literary) conquerir
Conjugation edit
1Less recommended.
Derived terms edit
Related terms edit
Further reading edit
- “conquistar” in Dicionario da Real Academia Galega, Royal Galician Academy.
Portuguese edit
Etymology edit
Possibly from a Vulgar Latin *conquisitāre,[1] from Latin conquisitus, past participle of conquīrō. Displaced Old Galician-Portuguese conquerer. It may also be analyzed as an internal derivative of the past participle of the aforementioned Old Portuguese verb, or an early Romance formation; compare the other cognates on this page.
Pronunciation edit
- Hyphenation: con‧quis‧tar
Verb edit
conquistar (first-person singular present conquisto, first-person singular preterite conquistei, past participle conquistado)
Conjugation edit
1Brazilian Portuguese.
2European Portuguese.
Quotations edit
For quotations using this term, see Citations:conquistar.
Derived terms edit
Related terms edit
References edit
- ^ “conquistar” in Dicionário infopédia da Língua Portuguesa. Porto: Porto Editora, 2003–2024.
Spanish edit
Etymology edit
Possibly from a hypothetical Vulgar Latin *conquīsītāre,[1] from Latin conquīsītus, perfect passive participle of conquīrō; alternatively, it may simply be an internal formation, as a derivation of conquista, from the feminine past participle of Old Spanish conquerir, which this verb replaced over time.[2]
Pronunciation edit
Verb edit
conquistar (first-person singular present conquisto, first-person singular preterite conquisté, past participle conquistado)
- (transitive) to conquer
- (figuratively, transitive) to enamor, romantically convince
- (figuratively, transitive) to charm (an object to a person)
- Ese carro me conquistó
- That car charmed me (I liked that car a lot).
Conjugation edit
These forms are generated automatically and may not actually be used. Pronoun usage varies by region.
Derived terms edit
Related terms edit
References edit
- ^ “conquistar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014
- ^ Joan Coromines, José A. Pascual (1983–1991) Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico (in Spanish), Madrid: Gredos
Further reading edit
- “conquistar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014