desconvenir
Catalan edit
Alternative forms edit
Etymology edit
Verb edit
desconvenir (first-person singular present desconvinc, first-person singular preterite desconvinguí, past participle desconvingut); root stress: (Central, Valencian, Balearic) /e/
- (intransitive) to disagree
- Antonym: convenir
- (intransitive) to be unsuitable, to be unhelpful
- Antonym: convenir
Conjugation edit
Conjugation of desconvenir (third conjugation, without -eix-, irregular, with velar infix)
Further reading edit
- “desconvenir” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “desconvenir”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
- “desconvenir” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “desconvenir” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Spanish edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Verb edit
desconvenir (first-person singular present desconvengo, first-person singular preterite desconvine, past participle desconvenido)
- to disagree with
Conjugation edit
Conjugation of desconvenir (irregular; e-ie-i alternation) (See Appendix:Spanish verbs)
Further reading edit
- “desconvenir”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014