Latin edit

Etymology edit

Coined by Laevius, from dulcis (sweet) + ōs (mouth) + loquor (speak).

Pronunciation edit

Adjective edit

dulciōrelocus (feminine dulciōreloca, neuter dulciōrelocum); first/second-declension adjective

  1. speaking with a sweet mouth, speaking sweetly
    • c. 177 CE, Aulus Gellius, Noctes Atticae 19.7:
      Cetera enim, quae videbantur nimium poetica, ex prosae orationis usu alieniora praetermisimus; veluti fuit quod de Nestore ait "trisaeclisenex" et "dulciorelocus", item quod de tumidis magnisque fluctibus "fluctibus," inquit, "multigrumis" et flumina gelu concreta "tegmine" esse "onychino" dixit et quae multiplica ludens conposuit, quale illud est, quod vituperones suos "subductisupercilicarptores" appellavit.
      But others we passed over as too poetic and unsuited to use in prose; for example, when he calls Nestor trisaeclisenex, or “an old man who had lived three generations” and dulciorelocus isle, or “that sweet-mouthed speaker,” when he calls great swelling waves multigruma, or “great-hillocked,” and says that rivers congealed by the cold have an onychinum tegimen, or “an onyx covering”; also his many humorous multiple compounds, as when he calls his detractors subductisupercilicarptores, or “carpers with raised eye-brows.”

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dulciōrelocus dulciōreloca dulciōrelocum dulciōrelocī dulciōrelocae dulciōreloca
Genitive dulciōrelocī dulciōrelocae dulciōrelocī dulciōrelocōrum dulciōrelocārum dulciōrelocōrum
Dative dulciōrelocō dulciōrelocō dulciōrelocīs
Accusative dulciōrelocum dulciōrelocam dulciōrelocum dulciōrelocōs dulciōrelocās dulciōreloca
Ablative dulciōrelocō dulciōrelocā dulciōrelocō dulciōrelocīs
Vocative dulciōreloce dulciōreloca dulciōrelocum dulciōrelocī dulciōrelocae dulciōreloca

Synonyms edit

Related terms edit

References edit