kloven

See also: klöven

Dutch

Pronunciation

• Rhymes: -oːvən

Etymology 1

From Middle Dutch cloven, causative form of Middle Dutch clieven, from Old Dutch *clievan, from Proto-Germanic *kleubaną. Akin to English cleave.

Verb

kloven

1. to cleave, to cut

   Synonyms: splijten, klieven

Inflection

Conjugation of kloven (weak)
infinitive	kloven
past singular	kloofde
past participle	gekloofd
infinitive	kloven
gerund	kloven n
	present tense	past tense
1st person singular	kloof	kloofde
2nd person sing. (jij)	klooft	kloofde
2nd person sing. (u)	klooft	kloofde
2nd person sing. (gij)	klooft	kloofde
3rd person singular	klooft	kloofde
plural	kloven	kloofden
subjunctive sing.1	klove	kloofde
subjunctive plur.1	kloven	kloofden
imperative sing.	kloof
imperative plur.1	klooft
participles	klovend	gekloofd
1) Archaic.

Related terms

• klieven
• kloof

 

Descendants

• Afrikaans: kloof

Etymology 2

Noun

kloven

1. plural of kloof

Etymology 3

Verb

kloven

1. inflection of klieven:
   1. plural past indicative
   2. (dated or formal) plural past subjunctive
2. inflection of kluiven:
   1. plural past indicative
   2. (dated or formal) plural past subjunctive

Anagrams

• volken