ræna

Faroese

From Old Norse ræna, which is derived from Old Norse rán (“theft, robbery”).^[1]

ræna (third person singular past indicative rændi, third person plural past indicative rændu, supine rænt)

to rob, to steal
Írar vóru komnir at ræna seyð og hvat annað, teir kundu fáa – Irishmen had come to steal sheep and everything else they could lay their hands on
to hijack, to kidnap
ræna eitt flogfar – to hijack an airplane

Conjugation of ræna (group v-1)
infinitive	ræna
supine	rænt
participle (a7)¹	rænandi	rændur
	present	past
first singular	ræni	rændi
second singular	rænir	rændi
third singular	rænir	rændi
plural	ræna	rændu
	imperative
singular	ræn!
plural	rænið!
¹Only the past participle being declined.

^ Torp, Alf (1919) “ræna”, in Nynorsk Etymologisk Ordbok, Oslo: H. Aschehoug and Co. (W. Nygaard)

From Old Norse ræna, which is derived from Old Norse rán (“theft, robbery”).^[1] Akin to Danish and Norwegian rane. Compare English rend.

ræna (weak verb, third-person singular past indicative rændi, supine rænt)

(transitive, intransitive, mono- or ditransitive) to rob (someone of something), steal

ræna — active voice (germynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að ræna
supine (sagnbót)		rænt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		rænandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ræni	við rænum	present (nútíð)	ég ræni	við rænum
	þú rænir	þið rænið		þú rænir	þið rænið
	hann, hún, það rænir	þeir, þær, þau ræna		hann, hún, það ræni	þeir, þær, þau ræni

past (þátíð)	ég rændi	við rændum	past (þátíð)	ég rændi	við rændum
	þú rændir	þið rænduð		þú rændir	þið rænduð
	hann, hún, það rændi	þeir, þær, þau rændu		hann, hún, það rændi	þeir, þær, þau rændu

imperative (boðháttur)	ræn (þú)	rænið (þið)
	rændu	ræniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

rænast — mediopassive voice (miðmynd)

	Forms with appended personal pronoun
infinitive (nafnháttur)		að rænast
supine (sagnbót)		rænst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		rænandist the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég rænist	við rænumst	present (nútíð)	ég rænist	við rænumst
	þú rænist	þið rænist		þú rænist	þið rænist
	hann, hún, það rænist	þeir, þær, þau rænast		hann, hún, það rænist	þeir, þær, þau rænist

past (þátíð)	ég rændist	við rændumst	past (þátíð)	ég rændist	við rændumst
	þú rændist	þið rændust		þú rændist	þið rændust
	hann, hún, það rændist	þeir, þær, þau rændust		hann, hún, það rændist	þeir, þær, þau rændust

imperative (boðháttur)	rænst (þú)	rænist (þið)
	rænstu	rænisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

rændur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
strong declension (sterk beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	rændur	rænd	rænt	rændir	rændar	rænd
accusative (þolfall)	rændan	rænda	rænt	rænda	rændar	rænd
dative (þágufall)	rændum	rændri	rændu	rændum	rændum	rændum
genitive (eignarfall)	rænds	rændrar	rænds	rændra	rændra	rændra

weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
weak declension (veik beyging)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	rændi	rænda	rænda	rændu	rændu	rændu
accusative (þolfall)	rænda	rændu	rænda	rændu	rændu	rændu
dative (þágufall)	rænda	rændu	rænda	rændu	rændu	rændu
genitive (eignarfall)	rænda	rændu	rænda	rændu	rændu	rændu

^ Torp, Alf (1919) “ræna”, in Nynorsk Etymologisk Ordbok, Oslo: H. Aschehoug and Co. (W. Nygaard)

ræna f (please provide plural)