requerir
See also: requérir
Catalan edit
Etymology edit
Borrowed from Latin requīrere, with normal change of conjugation to -ir.
Pronunciation edit
Verb edit
requerir (first-person singular present requereixo, first-person singular preterite requerí, past participle requerit)
- (transitive) to require, need
- Synonym: exigir
- (transitive, law) to demand
- Synonym: intimar
Conjugation edit
Conjugation of requerir (third conjugation, with -eix-)
Derived terms edit
Related terms edit
Further reading edit
- “requerir” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “requerir”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
- “requerir” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “requerir” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Middle French edit
Verb edit
requerir
- to require
- 1595, Michel de Montaigne, Essais:
- La justice requeroit que les Romains eussent raison de ce forfaict ; la difficulté en empéchoit les voyes ordinaires
- (please add an English translation of this quotation)
Spanish edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Verb edit
requerir (first-person singular present requiero, first-person singular preterite requerí, past participle requerido)
- to require, need
- Requiere de mucho trabajo. ― It requires a lot of work.
- to ask for, send for, call for
Conjugation edit
Conjugation of requerir (e-ie-i alternation) (See Appendix:Spanish verbs)
Selected combined forms of requerir (e-ie-i alternation)
These forms are generated automatically and may not actually be used. Pronoun usage varies by region.
Derived terms edit
Related terms edit
Further reading edit
- “requerir”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014