ressonar
Catalan edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Verb edit
ressonar (first-person singular present ressono, first-person singular preterite ressoní, past participle ressonat); root stress: (Central, Valencian, Balearic) /ɔ/
- (intransitive) to resound
Conjugation edit
Conjugation of ressonar (first conjugation)
Derived terms edit
Related terms edit
Further reading edit
- “ressonar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
- “ressonar”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
- “ressonar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
Portuguese edit
Etymology edit
Borrowed from Latin resonāre.[1] Doublet of ressoar.
Pronunciation edit
- Hyphenation: res‧so‧nar
Verb edit
ressonar (first-person singular present ressono, first-person singular preterite ressonei, past participle ressonado)
Conjugation edit
Conjugation of ressonar (See Appendix:Portuguese verbs)
1Brazilian Portuguese.
2European Portuguese.
References edit
- ^ “ressonar” in iDicionário Aulete.