ģerbonis
Latvian edit
Etymology edit
Neologism by Juris Alunāns, initially as ģerbons, first in print in 1862. Based on Russian герб (gerb), from Polish herb, from Czech erb, herb from German Erbe.[1]
Pronunciation edit
Noun edit
ģerbonis m (2nd declension)
Usage notes edit
Very commonly misspelled as ģērbonis, those who spell it correctly might still pronounce it with a long ē.
Declension edit
Declension of ģerbonis (2nd declension)
singular (vienskaitlis) | plural (daudzskaitlis) | |
---|---|---|
nominative (nominatīvs) | ģerbonis | ģerboņi |
accusative (akuzatīvs) | ģerboni | ģerboņus |
genitive (ģenitīvs) | ģerboņa | ģerboņu |
dative (datīvs) | ģerbonim | ģerboņiem |
instrumental (instrumentālis) | ģerboni | ģerboņiem |
locative (lokatīvs) | ģerbonī | ģerboņos |
vocative (vokatīvs) | ģerboni | ģerboņi |
References edit
- ^ Karulis, Konstantīns (1992) “ģerbonis”, in Latviešu Etimoloģijas Vārdnīca (in Latvian), Rīga: AVOTS, →ISBN