Προκρούστης

Ancient Greek

Etymology

From προκρούω (prokroúō, “stretch”) +‎ -στης (-stēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.krǔːs.tɛːs/ → /proˈkrus.tis/ → /proˈkrus.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.krǔːs.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈkrus.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈkrus.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈkrus.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈkrus.tis/

Proper noun

Προκρούστης • (Prokroústēs) m (genitive Προκρούστου); first declension

1. Procrustes

Inflection

First declension of ὁ Προκρούστης; τοῦ Προκρούστου (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Προκρούστης ho Prokroústēs
Genitive	τοῦ Προκρούστου toû Prokroústou
Dative	τῷ Προκρούστῃ tôi Prokroústēi
Accusative	τὸν Προκρούστην tòn Prokroústēn
Vocative	Προκροῦστᾰ Prokroûsta
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Synonyms

• Δαμαστής (Damastḗs)
• Πολυπήμων (Polupḗmōn, “his real name”)

Descendants

• Greek: Προκρούστης (Prokroústis)
• Latin: Procrūstēs

References

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,023
• Προκρούστης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette