αἰειγενέτης

Ancient Greek

Etymology

αἰεί (aieí) +‎ γενέτης (genétēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ai̯.eː.ɡe.né.tɛːs/ → /ɛ.i.ʝeˈne.tis/ → /e.i.ʝeˈne.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ai̯.eː.ɡe.né.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɛ.i.ɡeˈne.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɛ.i.ʝeˈne.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.i.ʝeˈne.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.i.ʝeˈne.tis/

Noun

αἰειγενέτης • (aieigenétēs) m (genitive αἰειγενέτᾱο); first declension

1. (Epic) eternal ancestor (epithet of the gods)

Declension

First declension of αἰειγενέτης; αἰειγενέτᾱο (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	αἰειγενέτης aieigenétēs	αἰειγενέτᾱ aieigenétā	αἰειγενέται aieigenétai
Genitive	αἰειγενέτᾱο / αἰειγενέτε͜ω / αἰειγενέτω aieigenétāo / aieigenéte͜ō / aieigenétō	αἰειγενέταιν / αἰειγενέταιῐν / αἰειγενέτῃῐν aieigenétai(i)n / aieigenétēiin	αἰειγενετᾱ́ων / αἰειγενετέ͜ων / αἰειγενετῶν aieigenetā́ōn / aieigeneté͜ōn / aieigenetôn
Dative	αἰειγενέτῃ aieigenétēi	αἰειγενέταιν / αἰειγενέταιῐν / αἰειγενέτῃῐν aieigenétai(i)n / aieigenétēiin	αἰειγενέτῃσῐ / αἰειγενέτῃσῐν / αἰειγενέτῃς / αἰειγενέταις aieigenétēisi(n) / aieigenétēis / aieigenétais
Accusative	αἰειγενέτην aieigenétēn	αἰειγενέτᾱ aieigenétā	αἰειγενέτᾱς aieigenétās
Vocative	αἰειγενέτᾰ aieigenéta	αἰειγενέτᾱ aieigenétā	αἰειγενέται aieigenétai
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Further reading

• “αἰειγενέτης”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• αἰειγενέτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• αἰειγενέτης in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• αἰειγενέτης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “αἰειγενέτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press