αὐδώμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /au̯.dɔ̌ː.me.nos/ → /aβˈðo.me.nos/ → /avˈðo.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /au̯.dɔ̌ː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /awˈdo.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aβˈðo.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /avˈðo.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /avˈðo.me.nos/

Participle

αὐδώμενος • (audṓmenos) m (feminine αὐδωμένη, neuter αὐδώμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle contracted of αὐδάω (audáō)

Declension

First and second declension of αὐδώμενος; αὐδωμένη; αὐδώμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		αὐδώμενος audṓmenos	αὐδωμένη audōménē	αὐδώμενον audṓmenon		αὐδωμένω audōménō	αὐδωμένᾱ audōménā	αὐδωμένω audōménō		αὐδώμενοι audṓmenoi	αὐδώμεναι audṓmenai	αὐδώμενᾰ audṓmena
Genitive		αὐδωμένου audōménou	αὐδωμένης audōménēs	αὐδωμένου audōménou		αὐδωμένοιν audōménoin	αὐδωμέναιν audōménain	αὐδωμένοιν audōménoin		αὐδωμένων audōménōn	αὐδωμένων audōménōn	αὐδωμένων audōménōn
Dative		αὐδωμένῳ audōménōi	αὐδωμένῃ audōménēi	αὐδωμένῳ audōménōi		αὐδωμένοιν audōménoin	αὐδωμέναιν audōménain	αὐδωμένοιν audōménoin		αὐδωμένοις audōménois	αὐδωμέναις audōménais	αὐδωμένοις audōménois
Accusative		αὐδώμενον audṓmenon	αὐδωμένην audōménēn	αὐδώμενον audṓmenon		αὐδωμένω audōménō	αὐδωμένᾱ audōménā	αὐδωμένω audōménō		αὐδωμένους audōménous	αὐδωμένᾱς audōménās	αὐδώμενᾰ audṓmena
Vocative		αὐδώμενε audṓmene	αὐδωμένη audōménē	αὐδώμενον audṓmenon		αὐδωμένω audōménō	αὐδωμένᾱ audōménā	αὐδωμένω audōménō		αὐδώμενοι audṓmenoi	αὐδώμεναι audṓmenai	αὐδώμενᾰ audṓmena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		αὐδωμένως audōménōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.