δαινύμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dai̯.ný.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dɛˈny.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðɛˈny.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðeˈny.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðeˈni.me.nos/

Participle

δαινύμενος • (dainúmenos) m (feminine δαινῠμένη, neuter δαινύμενον); first/second declension

present mediopassive participle of δαίνῡμι (daínūmi)

Declension

First and second declension of δαινῠ́μενος; δαινῠμένη; δαινῠ́μενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δαινῠ́μενος dainúmenos	δαινῠμένη dainuménē	δαινῠ́μενον dainúmenon	δαινῠμένω dainuménō	δαινῠμένᾱ dainuménā	δαινῠμένω dainuménō	δαινῠ́μενοι dainúmenoi	δαινῠ́μεναι dainúmenai	δαινῠ́μενᾰ dainúmena
Genitive	δαινῠμένου dainuménou	δαινῠμένης dainuménēs	δαινῠμένου dainuménou	δαινῠμένοιν dainuménoin	δαινῠμέναιν dainuménain	δαινῠμένοιν dainuménoin	δαινῠμένων dainuménōn	δαινῠμένων dainuménōn	δαινῠμένων dainuménōn
Dative	δαινῠμένῳ dainuménōi	δαινῠμένῃ dainuménēi	δαινῠμένῳ dainuménōi	δαινῠμένοιν dainuménoin	δαινῠμέναιν dainuménain	δαινῠμένοιν dainuménoin	δαινῠμένοις dainuménois	δαινῠμέναις dainuménais	δαινῠμένοις dainuménois
Accusative	δαινῠ́μενον dainúmenon	δαινῠμένην dainuménēn	δαινῠ́μενον dainúmenon	δαινῠμένω dainuménō	δαινῠμένᾱ dainuménā	δαινῠμένω dainuménō	δαινῠμένους dainuménous	δαινῠμένᾱς dainuménās	δαινῠ́μενᾰ dainúmena
Vocative	δαινῠ́μενε dainúmene	δαινῠμένη dainuménē	δαινῠ́μενον dainúmenon	δαινῠμένω dainuménō	δαινῠμένᾱ dainuménā	δαινῠμένω dainuménō	δαινῠ́μενοι dainúmenoi	δαινῠ́μεναι dainúmenai	δαινῠ́μενᾰ dainúmena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δαινῠμένως dainuménōs			δαινῠμενώτερος dainumenṓteros			δαινῠμενώτᾰτος dainumenṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.