διαιρετός

Greek

Etymology

5th century BC (Sophocles) Ancient Greek διαιρετός (diairetós), from δι- (di-) +‎ αἱρετός (hairetós, “that may be taken, conquered, grasped”), the latter being αἱρέω (hairéō) +‎ -τος (-tos)

Adjective

διαιρετός • (diairetós) m (feminine διαιρετή, neuter διαιρετό)

1. divisible, capable of being split or divided
2. (mathematics) divisible

Declension

Declension of διαιρετός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διαιρετός •	διαιρετή •	διαιρετό •	διαιρετοί •	διαιρετές •	διαιρετά •
genitive	διαιρετού •	διαιρετής •	διαιρετού •	διαιρετών •	διαιρετών •	διαιρετών •
accusative	διαιρετό •	διαιρετή •	διαιρετό •	διαιρετούς •	διαιρετές •	διαιρετά •
vocative	διαιρετέ •	διαιρετή •	διαιρετό •	διαιρετοί •	διαιρετές •	διαιρετά •

Antonyms

• αδιαίρετος (adiaíretos, “indivisible”)