μαγγανεύω

Ancient Greek

Etymology

From μάγγανον (mánganon, “means of charming or bewitching, philtre”) +‎ -εύω (-eúō).

Verb

μαγγανεύω • (manganeúō)

1. to use charms or philtres, play tricks, cheat
2. to trick out (food), dress it artificially (making it appear better)

Inflection

   Present: μαγγανεύω, μαγγανεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μαγγανεύω	μαγγανεύεις	μαγγανεύει	μαγγανεύετον	μαγγανεύετον	μαγγανεύομεν	μαγγανεύετε	μαγγανεύουσῐ(ν)
	subjunctive	μαγγανεύω	μαγγανεύῃς	μαγγανεύῃ	μαγγανεύητον	μαγγανεύητον	μαγγανεύωμεν	μαγγανεύητε	μαγγανεύωσῐ(ν)
	optative	μαγγανεύοιμῐ	μαγγανεύοις	μαγγανεύοι	μαγγανεύοιτον	μαγγανευοίτην	μαγγανεύοιμεν	μαγγανεύοιτε	μαγγανεύοιεν
	imperative		μαγγάνευε	μαγγανευέτω	μαγγανεύετον	μαγγανευέτων		μαγγανεύετε	μαγγανευόντων
middle/ passive	indicative	μαγγανεύομαι	μαγγανεύῃ, μαγγανεύει	μαγγανεύεται	μαγγανεύεσθον	μαγγανεύεσθον	μαγγανευόμεθᾰ	μαγγανεύεσθε	μαγγανεύονται
	subjunctive	μαγγανεύωμαι	μαγγανεύῃ	μαγγανεύηται	μαγγανεύησθον	μαγγανεύησθον	μαγγανευώμεθᾰ	μαγγανεύησθε	μαγγανεύωνται
	optative	μαγγανευοίμην	μαγγανεύοιο	μαγγανεύοιτο	μαγγανεύοισθον	μαγγανευοίσθην	μαγγανευοίμεθᾰ	μαγγανεύοισθε	μαγγανεύοιντο
	imperative		μαγγανεύου	μαγγανευέσθω	μαγγανεύεσθον	μαγγανευέσθων		μαγγανεύεσθε	μαγγανευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μαγγανεύειν				μαγγανεύεσθαι
participle	m	μαγγανεύων				μαγγανευόμενος
	f	μαγγανεύουσᾰ				μαγγανευομένη
	n	μαγγανεῦον				μαγγανευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

• →⇒ Latin: mangō (possibly)

Further reading

• “μαγγανεύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μαγγανεύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μαγγανεύω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette