μαρνάμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /mar.ná.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /marˈna.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /marˈna.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /marˈna.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /marˈna.me.nos/

Participle

μαρνάμενος • (marnámenos) m (feminine μαρναμένη, neuter μαρνάμενον); first/second declension

present middle participle of μάρναμαι (márnamai)

Declension

First and second declension of μαρνᾰ́μενος; μαρνᾰμένη; μαρνᾰ́μενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	μαρνᾰ́μενος marnámenos	μαρνᾰμένη marnaménē	μαρνᾰ́μενον marnámenon	μαρνᾰμένω marnaménō	μαρνᾰμένᾱ marnaménā	μαρνᾰμένω marnaménō	μαρνᾰ́μενοι marnámenoi	μαρνᾰ́μεναι marnámenai	μαρνᾰ́μενᾰ marnámena
Genitive	μαρνᾰμένου marnaménou	μαρνᾰμένης marnaménēs	μαρνᾰμένου marnaménou	μαρνᾰμένοιν marnaménoin	μαρνᾰμέναιν marnaménain	μαρνᾰμένοιν marnaménoin	μαρνᾰμένων marnaménōn	μαρνᾰμένων marnaménōn	μαρνᾰμένων marnaménōn
Dative	μαρνᾰμένῳ marnaménōi	μαρνᾰμένῃ marnaménēi	μαρνᾰμένῳ marnaménōi	μαρνᾰμένοιν marnaménoin	μαρνᾰμέναιν marnaménain	μαρνᾰμένοιν marnaménoin	μαρνᾰμένοις marnaménois	μαρνᾰμέναις marnaménais	μαρνᾰμένοις marnaménois
Accusative	μαρνᾰ́μενον marnámenon	μαρνᾰμένην marnaménēn	μαρνᾰ́μενον marnámenon	μαρνᾰμένω marnaménō	μαρνᾰμένᾱ marnaménā	μαρνᾰμένω marnaménō	μαρνᾰμένους marnaménous	μαρνᾰμένᾱς marnaménās	μαρνᾰ́μενᾰ marnámena
Vocative	μαρνᾰ́μενε marnámene	μαρνᾰμένη marnaménē	μαρνᾰ́μενον marnámenon	μαρνᾰμένω marnaménō	μαρνᾰμένᾱ marnaménā	μαρνᾰμένω marnaménō	μαρνᾰ́μενοι marnámenoi	μαρνᾰ́μεναι marnámenai	μαρνᾰ́μενᾰ marnámena
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	μαρνᾰμένως marnaménōs			μαρνᾰμενώτερος marnamenṓteros			μαρνᾰμενώτᾰτος marnamenṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.