μείνας

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /měː.naːs/ → /ˈmi.nas/ → /ˈmi.nas/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /měː.naːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmi.nas/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmi.nas/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmi.nas/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmi.nas/

Participle

μείνᾱς • (meínās) m (feminine μείνᾱσᾰ, neuter μεῖνᾰν); first/third declension

1. aorist active participle of μένω (ménō)

Declension

First and third declension of μείνᾱς; μείνᾱσᾰ; μεῖνᾰν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		μείνᾱς meínās	μείνᾱσᾰ meínāsa	μεῖνᾰν meînan		μείνᾰντε meínante	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínante		μείνᾰντες meínantes	μείνᾱσαι meínāsai	μείνᾰντᾰ meínanta
Genitive		μείνᾰντος meínantos	μεινᾱ́σης meinā́sēs	μείνᾰντος meínantos		μεινᾰ́ντοιν meinántoin	μεινᾱ́σαιν meinā́sain	μεινᾰ́ντοιν meinántoin		μεινᾰ́ντων meinántōn	μεινᾱσῶν meināsôn	μεινᾰ́ντων meinántōn
Dative		μείνᾰντῐ meínanti	μεινᾱ́σῃ meinā́sēi	μείνᾰντῐ meínanti		μεινᾰ́ντοιν meinántoin	μεινᾱ́σαιν meinā́sain	μεινᾰ́ντοιν meinántoin		μείνᾱσῐ / μείνᾱσῐν meínāsi(n)	μεινᾱ́σαις meinā́sais	μείνᾱσῐ / μείνᾱσῐν meínāsi(n)
Accusative		μείνᾰντᾰ meínanta	μείνᾱσᾰν meínāsan	μεῖνᾰν meînan		μείνᾰντε meínante	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínante		μείνᾰντᾰς meínantas	μεινᾱ́σᾱς meinā́sās	μείνᾰντᾰ meínanta
Vocative		μείνᾱς meínās	μείνᾱσᾰ meínāsa	μεῖνᾰν meînan		μείνᾰντε meínante	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínante		μείνᾰντες meínantes	μείνᾱσαι meínāsai	μείνᾰντᾰ meínanta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		μεινᾰ́ντως meinántōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.