νάρδινος

Ancient Greek

Etymology

From νάρδος (nárdos, “nard”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /nár.di.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈnar.di.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈnar.ði.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈnar.ði.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈnar.ði.nos/

Adjective

νάρδῐνος • (nárdinos) m (feminine ναρδίνη, neuter νάρδῐνον); first/second declension

of nard

Inflection

First and second declension of νάρδῐνος; ναρδῐ́νη; νάρδῐνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	νάρδῐνος nárdinos	ναρδῐ́νη nardínē	νάρδῐνον nárdinon	ναρδῐ́νω nardínō	ναρδῐ́νᾱ nardínā	ναρδῐ́νω nardínō	νάρδῐνοι nárdinoi	νάρδῐναι nárdinai	νάρδῐνᾰ nárdina
Genitive	ναρδῐ́νου nardínou	ναρδῐ́νης nardínēs	ναρδῐ́νου nardínou	ναρδῐ́νοιν nardínoin	ναρδῐ́ναιν nardínain	ναρδῐ́νοιν nardínoin	ναρδῐ́νων nardínōn	ναρδῐ́νων nardínōn	ναρδῐ́νων nardínōn
Dative	ναρδῐ́νῳ nardínōi	ναρδῐ́νῃ nardínēi	ναρδῐ́νῳ nardínōi	ναρδῐ́νοιν nardínoin	ναρδῐ́ναιν nardínain	ναρδῐ́νοιν nardínoin	ναρδῐ́νοις nardínois	ναρδῐ́ναις nardínais	ναρδῐ́νοις nardínois
Accusative	νάρδῐνον nárdinon	ναρδῐ́νην nardínēn	νάρδῐνον nárdinon	ναρδῐ́νω nardínō	ναρδῐ́νᾱ nardínā	ναρδῐ́νω nardínō	ναρδῐ́νους nardínous	ναρδῐ́νᾱς nardínās	νάρδῐνᾰ nárdina
Vocative	νάρδῐνε nárdine	ναρδῐ́νη nardínē	νάρδῐνον nárdinon	ναρδῐ́νω nardínō	ναρδῐ́νᾱ nardínā	ναρδῐ́νω nardínō	νάρδῐνοι nárdinoi	νάρδῐναι nárdinai	νάρδῐνᾰ nárdina
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ναρδῐ́νως nardínōs			ναρδῐνώτερος nardinṓteros			ναρδῐνώτᾰτος nardinṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

νάρδινος

Contents

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading