πειθομένοιν

See also: πειθομένοις and πειθόμενοι

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /peː.tʰo.mé.noi̯n/ → /pi.θoˈme.nyn/ → /pi.θoˈme.nin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /peː.tʰo.mé.noi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pi.tʰoˈme.nyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pi.θoˈme.nyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pi.θoˈme.nyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pi.θoˈme.nin/

Participle

πειθομένοιν • (peithoménoin)

1. genitive/dative dual masculine/neuter of πειθόμενος (peithómenos)