πεντάφυλλος

Ancient Greek

Etymology

πεντα- (penta-, “five”) +‎ φῠ́λλον (phúllon, “leaf”) +‎ -ος (-os, suffix forming second-declension adjectives)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pen.tá.pʰyl.los/ → /penˈta.ɸyl.los/ → /penˈda.fi.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pen.tá.pʰyl.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /penˈta.pʰyl.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /penˈta.ɸyl.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /penˈta.fyl.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /penˈda.fi.los/

Adjective

πεντᾰ́φῠλλος • (pentáphullos) m or f (neuter πεντᾰ́φῠλλον); second declension

1. (Byzantine) five-leaved

Declension

Second declension of πεντᾰ́φῠλλος; πεντᾰ́φῠλλον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		πεντᾰ́φῠλλος pentáphullos	πεντᾰ́φῠλλον pentáphullon		πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō	πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō		πεντᾰ́φῠλλοι pentáphulloi	πεντᾰ́φῠλλᾰ pentáphulla
Genitive		πεντᾰφῠ́λλου pentaphúllou	πεντᾰφῠ́λλου pentaphúllou		πεντᾰφῠ́λλοιν pentaphúlloin	πεντᾰφῠ́λλοιν pentaphúlloin		πεντᾰφῠ́λλων pentaphúllōn	πεντᾰφῠ́λλων pentaphúllōn
Dative		πεντᾰφῠ́λλῳ pentaphúllōi	πεντᾰφῠ́λλῳ pentaphúllōi		πεντᾰφῠ́λλοιν pentaphúlloin	πεντᾰφῠ́λλοιν pentaphúlloin		πεντᾰφῠ́λλοις pentaphúllois	πεντᾰφῠ́λλοις pentaphúllois
Accusative		πεντᾰ́φῠλλον pentáphullon	πεντᾰ́φῠλλον pentáphullon		πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō	πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō		πεντᾰφῠ́λλους pentaphúllous	πεντᾰ́φῠλλᾰ pentáphulla
Vocative		πεντᾰ́φῠλλε pentáphulle	πεντᾰ́φῠλλον pentáphullon		πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō	πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō		πεντᾰ́φῠλλοι pentáphulloi	πεντᾰ́φῠλλᾰ pentáphulla
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		πεντᾰφῠ́λλως pentaphúllōs			πεντᾰφῠλλότερος pentaphullóteros			πεντᾰφῠλλότᾰτος pentaphullótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• πεντᾰ́φῠλλον (pentáphullon)

Descendants

• Latin: pentaphyllus

Noun

πεντᾰ́φῠλλος • (pentáphullos) f (genitive πεντᾰφῠ́λλου); second declension

1. (Byzantine) a cinquefoil

Declension

Second declension of ἡ πεντᾰ́φῠλλος; τῆς πεντᾰφῠ́λλου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πεντᾰ́φῠλλος hē pentáphullos	τὼ πεντᾰφῠ́λλω tṑ pentaphúllō	αἱ πεντᾰ́φῠλλοι hai pentáphulloi
Genitive	τῆς πεντᾰφῠ́λλου tês pentaphúllou	τοῖν πεντᾰφῠ́λλοιν toîn pentaphúlloin	τῶν πεντᾰφῠ́λλων tôn pentaphúllōn
Dative	τῇ πεντᾰφῠ́λλῳ têi pentaphúllōi	τοῖν πεντᾰφῠ́λλοιν toîn pentaphúlloin	ταῖς πεντᾰφῠ́λλοις taîs pentaphúllois
Accusative	τὴν πεντᾰ́φῠλλον tḕn pentáphullon	τὼ πεντᾰφῠ́λλω tṑ pentaphúllō	τᾱ̀ς πεντᾰφῠ́λλους tā̀s pentaphúllous
Vocative	πεντᾰ́φῠλλε pentáphulle	πεντᾰφῠ́λλω pentaphúllō	πεντᾰ́φῠλλοι pentáphulloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• πεντάφυλλος in Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts [the Lexicon of Byzantine Hellenism, Particularly the 9th–12th Centuries], Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften