περιφρόνησις

Ancient Greek

Etymology

From περῐφρονέω (periphronéō, “to despise”) +‎ -σις (-sis).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pe.ri.pʰró.nɛː.sis/ → /pe.riˈɸro.ni.sis/ → /pe.riˈfro.ni.sis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pe.ri.pʰró.nɛː.sis/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pe.riˈpʰro.ne̝.sis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pe.riˈɸro.ni.sis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pe.riˈfro.ni.sis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pe.riˈfro.ni.sis/

Noun

περῐφρόνησῐς • (periphrónēsis) f (genitive περῐφρονήσεως); third declension

1. contempt, scorn, disdain

Inflection

Third declension of ἡ περῐφρόνησῐς; τῆς περῐφρονήσεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ περῐφρόνησῐς hē periphrónēsis	τὼ περῐφρονήσει tṑ periphronḗsei	αἱ περῐφρονήσεις hai periphronḗseis
Genitive	τῆς περῐφρονήσεως tês periphronḗseōs	τοῖν περῐφρονησέοιν toîn periphronēséoin	τῶν περῐφρονήσεων tôn periphronḗseōn
Dative	τῇ περῐφρονήσει têi periphronḗsei	τοῖν περῐφρονησέοιν toîn periphronēséoin	ταῖς περῐφρονήσεσῐ / περῐφρονήσεσῐν taîs periphronḗsesi(n)
Accusative	τὴν περῐφρόνησῐν tḕn periphrónēsin	τὼ περῐφρονήσει tṑ periphronḗsei	τᾱ̀ς περῐφρονήσεις tā̀s periphronḗseis
Vocative	περῐφρόνησῐ periphrónēsi	περῐφρονήσει periphronḗsei	περῐφρονήσεις periphronḗseis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: περιφρόνηση (perifrónisi)

Further reading

• “περιφρόνησις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• περιφρόνησις in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette