ποιότης

Ancient Greek

Etymology

From ποιός (poiós) +‎ -της (-tēs). A particularly close cognate is Latin qualitas (whence English quality), which was coined as a calque of the Greek term.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /poi̯.ó.tɛːs/ → /pyˈo.tis/ → /piˈo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /poi̯.ó.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pyˈo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pyˈo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pyˈo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈo.tis/

Noun

ποιότης • (poiótēs) f (genitive ποιότητος); third declension

1. quality

Inflection

Third declension of ἡ ποιότης; τῆς ποιότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ποιότης hē poiótēs	τὼ ποιότητε tṑ poiótēte	αἱ ποιότητες hai poiótētes
Genitive	τῆς ποιότητος tês poiótētos	τοῖν ποιοτήτοιν toîn poiotḗtoin	τῶν ποιοτήτων tôn poiotḗtōn
Dative	τῇ ποιότητῐ têi poiótēti	τοῖν ποιοτήτοιν toîn poiotḗtoin	ταῖς ποιότησῐ / ποιότησῐν taîs poiótēsi(n)
Accusative	τὴν ποιότητᾰ tḕn poiótēta	τὼ ποιότητε tṑ poiótēte	τᾱ̀ς ποιότητᾰς tā̀s poiótētas
Vocative	ποιότης poiótēs	ποιότητε poiótēte	ποιότητες poiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Descendants

• Greek: ποιότητα (poiótita)
• → Latin: quālitās (calque)

Further reading

• “ποιότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ποιότης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ποιότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette