στήμων

Ancient Greek

Alternative forms

• στάμων (stámōn) — Doric

Etymology

From Proto-Indo-European *stéh₂mn̥ (“that which stands, stature”). Cognate with Latin stāmen and Ancient Greek στάμνος (stámnos, “jar”). By surface analysis, ἵστημι (hístēmi) +‎ -μων (-mōn).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stɛ̌ː.mɔːn/ → /ˈsti.mon/ → /ˈsti.mon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stɛ̌ː.mɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈste̝.mon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsti.mon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsti.mon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsti.mon/

Noun

στήμων • (stḗmōn) m (genitive στήμονος); third declension

1. warp in the upright loom
2. thread

Inflection

Third declension of ὁ στήμων; τοῦ στήμονος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στήμων ho stḗmōn	τὼ στήμονε tṑ stḗmone	οἱ στήμονες hoi stḗmones
Genitive	τοῦ στήμονος toû stḗmonos	τοῖν στημόνοιν toîn stēmónoin	τῶν στημόνων tôn stēmónōn
Dative	τῷ στήμονῐ tôi stḗmoni	τοῖν στημόνοιν toîn stēmónoin	τοῖς στήμοσῐ / στήμοσῐν toîs stḗmosi(n)
Accusative	τὸν στήμονᾰ tòn stḗmona	τὼ στήμονε tṑ stḗmone	τοὺς στήμονᾰς toùs stḗmonas
Vocative	στῆμον stêmon	στήμονε stḗmone	στήμονες stḗmones
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• στημνίον (stēmníon)
• στημονίας (stēmonías)
• στημονίζομαι (stēmonízomai)
• στημονικός (stēmonikós)
• στημόνιον (stēmónion)
• στημονώδης (stēmonṓdēs)

 

Further reading

• “στήμων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στήμων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • warp idem, page 964.
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN